Ήταν ακουμπισμένος στην κουπαστή. Το καΐκι αρμένιζε σαν βιαστικός εραστής ν’ ανταμωθεί με τον ορίζοντα της καρδιάς του. Στο βάθος τα σκουρόχρωμα χώματα της λαχτάρας του ύψωναν το τρυφερό τους κορμάκι. Σίμωνε! Είδε τα βράχια, τη διψασμένη κάπαρη, τις γέρικες ελιές… τη στολισμένη ακόμη χαρουπιά. Οσμίστηκε.
Ναι, τούτη είναι η γη του!
Παράξενο το μπάρκο πού ᾽χε κάνει. «Σε δέκα… άντε σε δυο βδομάδες, θά ᾽μαι πίσω…» είχε πει στους δικούς του. Έκαμε δυο μήνες! Είχε κινήσει κουβαλώντας ελιές, σταφίδα και βαρέλια κόκκινο κρασί. Τραβούσε για τη Σμύρνη.
Η Σμύρνη ήταν για κείνον η Ναυσικά… Μύριζε ψαρίλα και σαπισμένα φύκια. Όπως όλα τα λιμάνια. Αιώνες κουβαλούσε τη μυρωδιά τους στα ρουθούνια του. Κατέβηκε να περπατήσει. Ν’ ανταμωθεί με την ψυχή της…