Συνεχίζω να περπατάω πιο γρήγορα. Σε πολύ λίγη ώρα φτάνω σε μια καινούρια πόρτα. Δεν είναι καθόλου λογικό να υπάρχουν πόρτες που δεν οδηγούν σε τίποτα παρά μόνο σε νέους και πιο στενούς διαδρόμους. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Ανοίγω κι αυτή την πόρτα και πάλι δε βρίσκω τίποτα. Τώρα η αγωνία μου γίνεται πολύ μεγαλύτερη. Στα επόμενα δέκα βήματα βρίσκω μια νέα πόρτα. Την ανοίγω, την περνάω και στα επόμενα πέντε βήματα βρίσκω ακόμα μία. Κάθε φορά που βλέπω μια πόρτα μεγαλώνει η αγωνία μου. Τις φοβάμαι τις πόρτες. Ξέρω πως δεν μπορώ να γυρίσω πίσω. Αυτές οι πόρτες ανοίγουν μόνο από τη μία πλευρά. Η επόμενη πόρτα είναι στα τρία βήματα. Με πιάνει πανικός. Την ανοίγω και βλέπω αμέσως μπροστά μου άλλη μια πόρτα. Φοβάμαι τόσο πολύ, που ξυπνάω.

Ο κύριος Ευτύχιος Καλλέργης είναι ένας γέρος παλαιοπώλης. Θα έλεγε κανείς πως είναι ευτυχισμένος, αν δεν είχε ένα μεγάλο παράπονο: δεν μπορεί να δει όνειρα. Ούτε καν εφιάλτες. Γι’ αυτόν το λόγο θα αναζητήσει τους εφιάλτες μέσα από τα όνειρα των άλλων. Οι μόνοι όμως που θα του εμπιστευτούν τα όνειρά τους είναι τα παιδιά της γειτονιάς του μικρού παλαιοπωλείου. Αυτό θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του και, ποιος ξέρει, μπορεί να επηρεάσει ακόμα και τη δική σας.