Το «Αγαμέμνων» αντίκριζε την μπούκα του λιμανιού της Αλεξάνδρειας. Μπροστά ξανοιγόταν η αρχαία Μεσόγειος, γεμάτη σοφία και φαντάσματα. Ο πιλότος άφησε τη γέφυρα και κατέβηκε από την κρεμαστή σκάλα στη πιλοτίνα. Το χοντρό καραβόσκοινο, που είχε δεθεί στη ρυμούλκα για να σύρει το πλοίο από τον ντόκο του μέχρι το σημείο απ’ όπου ο καπετάνιος θα αναλάμβανε την διακυβέρνησή του, τυλιγόταν τώρα αργά αργά, γύρω από το βαρούλκο, τρίζοντας από κούραση και γηρατειά. Οι έλικες φουλάρισαν και το σκάφος όρμησε ακάθεκτο για τον βορρά. Προορισμός η Ελλάδα.
Είχα σκαρφαλώσει στο κοράκι του καραβιού και κοίταζα με δέος τα κύματα που σχημάτιζαν σκοτεινά βάραθρα έτοιμα να το καταπιούν. Η πλώρη βυθίστηκε απότομα σε ένα τέτοιο κενό και αμέσως ένιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω. Η ναυτία μου χάλασε τη διάθεση. Κατευθύνθηκα τρικλίζοντας στο κατάστρωμα της τρίτης θέσης και άφησα το κορμί μου να σωριαστεί στο πάπλωμα, που είχε στρώσει κατάχαμα η μάνα. Μια μικρή περιπέτεια τελείωνε. Μια μεγάλη περιπέτεια άρχιζε.