Στο έργο του Παπαγεωργίου μπορεί κανείς να εντοπίσει δύο περιόδους, με άξονα τη λειτουργία του σώματος-λόγου. Μια περίοδο έντασης και πένθους. Μια δεύτερη περίοδο λύπης κι αποδοχής. Στην πρώτη περίοδο, το σώμα-λόγος βασανίζεται, διαμελίζεται, πληρώνει το τίμημα για ένα παρελθόν που ερήμην του το καθορίζει ως τα μύχια της ύπαρξης και της φωνής του. Στη δεύτερη περίοδο, το σώμα-λόγος ενώνεται με τον κόσμο με όρους ίδιους και άλλους από εκείνους του ύπνου και του εφιάλτη, ενώνεται σε σάρκα μία με τον έναν από τους πολλούς πραγματικούς κόσμους που δημιουργεί ο λόγος, για να επιτρέψει την ύπαρξη του φωτός – έστω και ως μακρινής κι ανέφικτης προοπτικής ή μνήμης και νοσταλγίας.