«Δεν έβλεπα τίποτα κάτω από το νερό, όσο κι αν άνοιγα τα µάτια: ένα φράγµα γλοιώδες, µαύρο, που από την αγωνία µου να το σκάσω µου φαινόταν σαν σούπα από λάδι όπου τα µέλη µου µ’ έκαναν να προχωράω πολύ αργά, κι ας τα κουνούσα µε όλη µου τη δύναµη».

Λα Οκούλτα: µια φάρµα κρυµµένη µέσα στα βουνά της Κολοµβίας. Τρία αδέρφια, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι, είναι οι τελευταίοι κληρονόµοι αυτής της γης µέσα στις διαδροµές πολλών γενεών της οικογένειας. Εκεί πέρασαν τις πιο ευτυχισµένες στιγµές της ζωής τους, εκεί βρέθηκαν αντιµέτωποι µε την πολιορκία της βίας και του τρόµου, µε την αγωνία και το φευγιό. Η Πιλάρ, η Εύα και ο Αντόνιο µας µιλούν για τους έρωτες, τους φόβους, αλλά και τις ελπίδες τους. Με σκηνικό ένα τοπίο εκθαµβωτικό, ο κορυφαίος Κολοµβιανός συγγραφέας της εποχής µας γράφει ένα σπουδαίο µυθιστόρηµα για τις ατραπούς της ζωής µιας οικογένειας, αλλά κι ενός τόπου, που µοιάζει πια σαν χαµένος παράδεισος.