“Ένας συγγραφέας με ρωμαλέα και δωρική γραφή έρχεραι να πλουτίσει τον λογοτεχνικό μας ορίζοντα. Σίγουρα θα μας δώσει στο μέλλον εξίσου δυνατά δείγματα της πένας του”.

Κώστας Καρακάσης, Συγγραφέας

Λίγα Λόγια για το Βιβλίο

Χανιά, 1962: Ένα νεογέννητο βρέφος εγκαταλείπεται χωρίς όνομα στο ορφανοτροφείο.

Νέα Υόρκη, Νοέμβριος 2002: Οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν στον Ελληνοαμερικανό πράκτορα και στρατιωτικό γιατρό, Ιδομενέα Μόρισον, να μεταβεί στα Χανιά, με σκοπό να φέρει πίσω στην Αμερική τον Έλληνα επιστήμονα, Ιωσήφ Βεργίτση, που έχει διαφύγει μαζί με το πολύτιμο ερευνητικό υλικό του.

Ο Μόρισον θα ταξιδέψει στα Χανιά, στην Κωνσταντινούπολη και στο Αϊβαλί, στα βήματα του μυστηριώδη άντρα που, όπως ανακαλύπτει, τον ενώνουν μαζί του δεσμοί αίματος.

Στα Χανιά μια “μυθική” γυναίκα θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο ο Μόρισον βλέπει τον έρωτα και τον κόσμο.

Πέντε θάλασσες μακριά, μια ηλικιωμένη γυναίκα θα αντιμετωπίσει για πρώτη φορά, έπειτα από σαράντα χρόνια, τον γιο που κάποτε εγκατέλειψε.

Έγραψαν για το Βιβλίο

“Ο ποιητής μάς μιλούσε για τη Μεγάλη Στιγμή που πρέπει όλοι να πούμε… το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι. Ποια μπορεί να είναι αυτή η στιγμή για τον καθέναν από μας; Πότε θα υπάρξει αυτό το “κάτι” που θα μας κάνει να ξαναδούμε τη ζωή μας, την καριέρα μας, τις προτεραιότητές μας, μέσα από μια “άλλη” οπτική γωνία; Ίσως και ποτέ. Για τον ήρωα του βιβλίου του Ίαν Λιδάκη, τον σκληροτράχηλο, πανούργο και καλά εκπαιδευμένο Μόρισον, η στιγμή ήρθε. Ο τυχοδιώκτης στρατιωτικός γιατρός και μυστικός πράκτορας έφτασε ακριβώς στο σημείο “μηδέν”, πάτησε την τελική γραμμή και πήρε την απόφασή του”.

“Το βιβλίο είναι στα χέρια σας. Θα το διαβάσετε απνευστί, όπως κι εγώ, γιατί είναι απολαυστικό”.

Δημήτρης Κωνσταντάρας, Συγγραφέας, Δημοσιογράφος

“Ταξίδι, περιπέτεια, έρωτας, ανατροπές, άφθονο γέλιο, στοχασμός πάνω στην πολιτική, αρώματα της Ανατολής, σπάνιες γεύσεις, χαμάμ, ροκ μουσική, όνειρα, γόνιμες φαντασιώσεις και άλλα πολλά είναι τα υλικά της συνταγής του Ελληνοαμερικανού συγγραφέα, Ίαν Λιδάκη. Ωστόσο, ας μην ξεγελιόμαστε από το εξωτερικό ένδυμα της ‘περιπέτειας κατασκοπείας’. Το κύριο υλικό του είναι η λογοτεχνία, οι χυμοί της γλώσσας, ο ηδονικός απόηχος, μέσα μας, του γραπτού λόγου. Εϊναι απ’ τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει”.

Στάμος Στίνης, Εκδότης

Αποσπάσματα

“Χαριτωμένο λογοπαίγνιο, κύριε Μόρισον. Πού τα έμαθες εσύ τα ελληνικά; Καθόλου παράξενο, βέβαια, για έναν Αμερικανό να ξεκινήσει το ταξίδι του σε μια ξένη γλώσσα με τη λέξη μπούφος. Έτσι συντομεύει την εξοικείωσή του με τη γλώσσα”.

“Πρώτον, είμαι Έλληνας κατά το ήμισυ και δε θα πρέπει να σε παραξενεύει το γεγονός ότι σκαμπάζω κάτι από τη γλώσσα της μητέρας μου. Δεύτερον και σημαντικότερο, θεωρώ αφελή, αν όχι σοκαριστική, την άποψη που έχεις για τους Αμερικανούς. Δείχνει άνθρωπο αγνώμονα για τη χώρα που τον…”

Ο Ιδομενέας δαγκώθηκε. Λίγο ακόμα και θα επαναλάμβανε ένα απόσπασμα από τα ηλίθια κυρήγματα του Νόρτον.

***

Είχε πει πάμπολλες φορές στη μητέρα του να μην τολμήσει ποτέ να τον πάρει στο ηλέφωνο αν δεν συνέβαινε κάτι πραγματικά σοβαρό. Ιδιαίτερα όταν εκείνος έλειπε σε ταξίδι. Οι μητέρες, όμως, κάτι τέτοια τα παρακάμπτουν με χάρη όπως ελίσσεται ο σκίερ ανάμεσα στα σημαιάκια. Ιδίως αν έχουν καταγωγή απ’ την Ελλάδα.

“Ορίστε…”
“Αγόρι μου, έχεις μέρες να με πάρεις. Τί έγινες;”
“Μητέρα, πες μου γρήγορα τι θέλεις”.
“Θέλω να μάθω αν είσαι καλά. Τί να θέλω;”
“Αφού δε σε πήρανε από την υπηρεσία να πας να παραλάβεις το φέρετρό μου, θα πει πως είμαι καλά. Πόσες φορές θα σου πω ότι αυτό το τηλέφωνο είναι υπηρεσιακό και ότι απ’ το νοσοκομείο που απαγορεύουν να κάνω αλόγιστη χρήση;”
“Μα εγώ σε κάλεσα. Δεν χρεώνεσαι…”
“Γαμώ το, δεν εννοώ από οικονομική άποψη”.

***

Στην υπενθύμιση της ύπαρξη του Ιωσήφ η μητέρα του αντέδρασε σαν να την χτύπησε νταλίκα που παραβιάζει κόκκινο με ογδόντα μίλια την ώρα. Έπειρα όμως το πρόσωό της σκλήρυνε ξαφνικά, όπως αν της είχαν μιλησει για κάποιον εχθρό. Πιθανίν, για να μπορέσει να ζήσει μια στοιχειωδώς ήρεμη ζωή, είχε φροντίσει να θάψει μέσα της κάθε τρυφερότητα για εκείνο το παιδί, μετά την απόφασή της να το εγκαταλείψει. Στο κάτω κάτω, ήταν προϊόν προδοσίας, Για να αντέξει έπρεπε να προσποιηθεί στον εαυτό της ότι επρόκειτο για ένα κακό όνειρο, για μία παρένθεση του παρελθόντος που για λίγο την είχε βγάλει από την πραγματικότητα. Όπως έπειτα από μία έκτρωση ή έναν αθέλητο φόβο.