Η θεά Αθηνά, λοιπόν, με τις ποικίλες της ιδιότητες, εκφράζει τις δονήσεις της αρχαίας ελληνικής ζωής και σκέψης, που παρά την απεραντοσύνη του χρόνου εμείς προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε, γιατί δεν εκφράζει στατικές εικόνες και καταστάσεις της ζωής, αλλά μια προσπάθεια των Αρχαίων να ερμηνεύσουν πως συμβαίνουν τα διάφορα φαινόμενα, να ανακαλύψουν πόση αλήθεια υπάρχει σ’
αυτά και ποια είναι η σχέση τους με τον άνθρωπο.
Η αναγνώριση των Παναθηναίων σαν κοινής γιορτής όλων των κατοίκων της Αττικής δείχνει την επικράτηση του νέου πνεύματος της ενοποίησης, που ήταν ο πιο σπουδαίος σταθμός για την εξύψωση της τοπικής γιορτής των Αθηναίων και τη μετονομασία της σε Παναθήναια.
Οι Αθηναίοι εκτιμούσαν πολύ την απονομή βραβείων στους νικητές των αγώνων. Το γεγονός αυτό δεν ήταν απλό έθιμο αλλά συστατικό στοιχείο της δημόσιας ζωής, γιατί προήγαγε το γενικό καλό.
Η προσφορά, με επίσημη πομπή, του νεοϋφανθέντος πέπλου για την επένδυση του ξοάνου της προστάτιδας της πόλεως των Αθηνών θεάς Αθηνάς και οι θυσίες και δεήσεις, που συνόδευαν την τελετή αυτή, σαν έκφραση ευγνωμοσύνης των Αθηναίων στη νικηφόρο προστάτιδα της φημισμένης των πόλεως, πρέπει να θεωρηθούν το θεαματικώτερο μέρος της γιορτής των Παναθηναίων.
Στη ζωφόρο έχουμε τέσσερις κόσμους: Τον κόσμο των θεών, τον κόσμο των ηρώων, τον κόσμο των ανθρώπων και τον κόσμο των ζώων με άμεση σχέση μεταξύ των, όπου ο πρώτος είναι προέκταση του δευτέρου, ο δεύτερος είναι προέκταση του τρίτου και ο τρίτος είναι αυτός που ασκεί την εξουσία στον τέταρτο.