Από τριακονταετίας περίπου εις την επιστημονικήν σκέψιν και μέθοδον ερεύνης επανάστασις ήρχισε να σημειούται ή μάλλον επιστροφή προς τα οπίσω κατά εικοσιπέντε εκατονταετηρίδας. Η σημερινή δε τάσις της φιλοσοφίας και της επιστήμης στρέφεται προς τας διδασκαλίας και τα δόγματα της φωτεινοτέρας ανθρωπίνης διανοίας, ήτις ενεφανίσθη μέχρι σήμερον εις τον κόσμον, του Σοφού της Σάμου, του Πυθαγόρου.
Ούτως η Μικροφυσική, εις την ερμηνείαν των φαινομένων της ατομικής ενεργείας, μεθόδους και θεωρίας Πυθαγορικάς χρησιμοποιεί, εις την δομήν δε του ατόμου, επειδή αύτη δεν καθωρίσθη εισέτι, δύο Πυθαγορείους θεωρίας έχομεν, την της απορροής και την θεωρίαν των μεγάλων αριθμών. Εις την Κοσμογονίαν δ’ επίσης οι φυσικοί του 1962 εις την Πυθαγόρειον θεωρίαν πάλιν κατέληξαν