«Σάμπα δεν μαθαίνεις στο Κολέγιο» τραγούδησε ο Νοέλ Ρόσα, ο μεγαλύτερος σαμπαδόρος στην ιστορία του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο ίδιος παράτησε νέος τις σπουδές του, δόθηκε ολοκληρωτικά στην αυτοκαταστροφική μουσική του δημιουργία, την αθάνατη. Ο συγγραφέας του βιβλίου -«αυτοεξόριστος» στην Αγγλία από το 1967 και πολύ πιο συνετός από τον μεγάλο Βραζιλιάνο- προσπαθεί να προσεγγίσει τον ανεμοστρόβιλο της βραζιλιάνικης πραγματικότητας προφυλαγμένος πίσω από τους θώρακες του Κολεγίου του, του αγγλικού κατεστημένου και του πανεπιστημιακού επαγγέλματος. Μάταιος κόπος. Η επαφή με τη συγκλονιστική φύση καθώς και με την τριτοκοσμική κοινωνική πραγματικότητα της Βραζιλίας -με τη δυστυχία, τη βία, την εξαθλίωση, την πείνα αλλά και με τον αισθησιασμό, την άφθαστη μουσικότητα, το διαβολεμένο κέφι, το πάθος για ζωή των ανθρώπων- του γκρεμίζει το ένα μετά το άλλο τα προχώματά του: το φίλτρο της μαρξιστικής θεωρίας, τις αφελείς ανθρωπιστικές πεποιθήσεις, την επιφυλακτικότητα, τον αποστασιοποιημένο καθωσπρεπισμό, του ξεκολλάει από πάνω του το δανεικό εγγλέζικο κοστούμι, τον αφήνει γυμνό, έναν κυνηγημένο έξω από τον τόπο του Έλληνα να μαθαίνει από τους κυνηγημένους μέσα στον τόπο τους Βραζιλιάνους το μάθημα της δικής τους αδάμαστης στωικότητας.