Κοίτα, η Μελίνα δεν ξέρει ότι βρίσκεται στη Χώρα των Θαυµάτων. Προσωπικά πιστεύω στα θαύµατα, άσε που, όταν πάψεις να πιστεύεις σε αυτά, θυµώνουν και δεν σου συµβαίνουν – δεν θυµάµαι ποιος το έχει πει αυτό, αλλά δεν έχω κανέναν λόγο να µην τον/την πιστεύω, αφού και σε µένα έχουν συµβεί τα ίδια θαύµατα που έζησε η Μελίνα, η οποία, επαναλαµβάνω, για την ώρα δεν ξέρει ότι θα της συµβούν στον δρόµο… Ούτε συνειδητοποιεί ότι είναι τυχερή που βιώνει την απώλεια του Ανδρέα – όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Για να ζήσουµε σωστά, θα πρέπει πρώτα να ζήσουµε και την απώλεια κάποιου αγαπηµένου µας. Δύο άνθρωποι που θα γίνουν ένα, µέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει. Όχι µια ρηχή, εξιδανικευµένη ιστορία αγάπης, αλλά µια διαδροµή µισού αιώνα, δοσµένη µε ειλικρίνεια και παρατηρητικότητα, µε θυµό και λατρεία, µε κυνισµό αλλά κι εφηβική αθωότητα. Όχι µια ζωή σαν µυθιστόρηµα, αλλά ένα µυθιστόρηµα που αποστάζει τη ζωή.