Διάφορα κορίτσια περπατούσαν αγέρωχα, προσβλητικά. Ήταν αξιοθαύµαστο το πώς τόνιζαν µε το ντύσιµό τους τα φυσικά χαρίσµατά τους. Και οι πιο ελκυστικές όµως ήξεραν ότι ο πόθος του άντρα κρατάει λίγο. Ας στόλιζαν, ας µεριµνούσαν εξ αυτού του λόγου για το σώµα τους, στην αγάπη τις οδηγούσαν τα βήµατά τους. Και προσπαθούσαν κυρίως µε τα χαρίσµατα των προσώπων τους να κάνουν τον πόθο πιο υποκειµενικό, πιο προσωπικό και µόνιµο. Ένιωθαν κι αυτές όπως η Αζερίν ότι µόνον η αγάπη θα αδιαφορούσε για την ηδονή, ίσως µόνον η αγάπη θα δηµιουργούσε περίπου µόνιµες προϋποθέσεις ηδονής. Μόνον η αγάπη θα περιέβαλε την ηδονή µε φως.