«Το πρωί είναι το χειρότερο. Εκεί που ξηµερώνουν οι προσδοκίες. Και τα πράµατα που έχω να κάνω, ό,τι έχω αφήσει σε εκκρεµότητα όλον αυτό τον καιρό; Τα τηλεφωνήµατα, οι διευθετήσεις, η υποµονή, η υποµονή που πρέπει να δείξω στο συνηθισµένο κανονικό, η προσπάθεια να αισθανθώ ή να µην αισθανθώ αν ακούσω κάτι δυσάρεστο; Παρακαλάω να κοιµηθώ αµέσως, να µην προλάβω να σκεφτώ, µην προλάβω να σκεφτώ άλλο».

Μια γυναίκα, καθώς µεγαλώνει, βρίσκει ξαφνικά τον εαυτό της να βιώνει συναισθήµατα που είχε βιώσει η µητέρα της πριν, αλλά εκείνη τα αγνοούσε όταν ήταν νέα. Μια κατάθεση κατάθλιψης, όπου αναθεωρούνται ιδέες και σκέψεις. Μια περιπέτεια ζωής για τον ανελέητο χρόνο. Όπου ο άνθρωπος µόνο αν γίνει ερείπιο, θα φτάσει στο τέρµα.