Ο Δημήτρης, όπως όλα τα μικρά παιδιά, είχε δέκα δάχτυλα. Δέκα δάχτυλα αεικίνητα. Ήταν όλα πολύ χαρούμενα, εκτός από ένα: τον δεξή αντίχειρα. Είχε συνέχεια ατυχίες. «Οϊμέ! Είμαι άτυχος, πολύ άτυχος!» έλεγα και ξαναέλεγε. Μέχρι που ο δεξής δείκτης τον έκανε να καταλάβει ότι χρειάζεται να βλέπει πράγματα από τη θετική τους πλευρά.