«Σε αντίθεση με αυτές [τις διάσημες γάτες της λογοτεχνίας] και άλλες προηγούμενες, οι γάτες του Δήμου, στην αγχώδη καθημερινότητά τους, παραμένουν κατά κάποιον τρόπο πέραν της λογοτεχνίας –όχι όμως πέραν της ποίησης!– επαναστατώντας στη φυλακή των σελίδων του βιβλίου ή στο κλουβί των στίχων, όπως το άπιαστο Γατσατσόνι, το οποίο βρίσκεται πάντοτε σε άλλη θέση από εκεί που θα ’πρεπε ή από εκεί που φαίνεται, όπως ο μέγας, μέγιστος Μούψης, που μόνο όταν τον πλησιάζει ο θάνατος έρχεται να αναζητήσει τη ζεστασιά ενός χαδιού. Του πρώτου μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια αυστηρών αποστάσεων και αξιοπρεπών σιωπών. Όπως έλεγαν οι Λατίνοι, habent sua fatali belli: άγνωστη μοίρα και η δική μας, στα υπόγεια βάθη στο Κατώι [του βιβλίου] ανακαλύψαμε απροσδόκητα το κλειδί αυτού του παραδείσου των γάτων, ίσως και των ανθρώπων, που ο ποιητής δημιούργησε – και για εμάς».