– Αναπληρώτρια μούσα; Καλό κι αυτό. Δεν ήξερα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Είχα τις μούσες για φουλ τάιμ! Η γυναίκα χαμογέλασε και το κοκεράκι στον καναπέ έδωσε μια παιχνιδιάρικη δαγκωνιά στην ουρά της γάτας. Ο άντρας ανταπέδωσε το χαμόγελο, κοιτώντας όμως τώρα αμήχανα στο πάτωμα. – Δίκιο έχετε. Οι μούσες είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Θεραπαινίδες της έμπνευσης. Εντούτοις, εγώ συνειδητοποίησα πως αυτό συμβαίνει μόνο για πεπερασμένο χρονικό διάστημα και μόνο εφόσον η ευτυχία δεν έχει εδραιωθεί για τα καλά. Μόλις φωλιάσει η ευτυχία, κάνει έξωση στη μούσα. Αναπαύεται τώρα εκείνη στη φωλιά της. Εκατομμύρια διάφανα πλάσματα, κάτοικοι ενός κόσμου αόρατου στους ανθρώπους αλλά ορατού στα ζώα, δημιουργούν παίζοντας τα όνειρα του κόσμου που ξέρουμε. Είναι οι ονειρευτές. Δύο από αυτούς ξεκινούν έναν αγώνα. Να αποδείξουν τι από τα δύο είναι καλύτερο: τα όνειρα να έχουν δομή ή να είναι ασύνδετα. Η τέχνη ενάντια στο παράλογο του ονείρου. Πεδία των μαχών τους δεκάδες διαφορετικοί άνθρωποι σε διαφορετικές εποχές, που αγνοούν τι τους συμβαίνει κι όμως τα όνειρα επηρεάζουν τη ζωή τους όταν ξυπνούν. Αλλά ποιος ονειρεύεται στην πραγματικότητα; Ποιος είναι ο άνθρωπος που διηγείται αυτά τα ανεξάρτητα όνειρα, συνδέοντάς τα με έναν παράξενο ιστό; Και γιατί τα όνειρα, συγκλίνοντας όλα μαζί στο μυαλό του, δείχνουν να δημιουργούν στο τέλος μια πραγματικότητα διαφορετική από αυτήν που το καθένα μόνο του υπαινίσσεται; Τι σημαίνει να ονειρεύεσαι σαν άλλος;