… Τα χειλάκια του μελανιασμένα από το κρύο άρχισαν να τρέμουν, η μυτούλα του έτρεχε. Κρύο, πολύ κρύο, τέλος Νοέμβρη του 1947.
– Γιαγιά; Ε, γιαγιά, πού πάμε;
– Προχώρα μη χάσουμε το λεωφορείο. Τα ματάκια του βούρκωσαν, τα δάκρυα θόλωσαν το γαλανό τους χρώμα. Με την ανάποδη του χεριού του προσπαθούσε να σκουπίσει τα δάκρυα και τη μύτη του που έτρεχαν…
– Γιαγιά, πού με πας; Θέλω τη μαμά μου… Το λεωφορείο τους κατέβασε στη Βουλιαγμένη… Μόλις πλησίασαν, η γριά έκατσε σε μια πέτρα έξω από το συρματόπλεγμα που περιτριγύριζε τα κτίσματα. Στη μεγάλη εξώπορτα έγραφε: ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ…

… Κοίταξα με τα κιάλια. Δεν ξεχώρισα ποιοι ήταν ναύτες, Υπαξιωματικοί, Αξιωματικοί. Αξύριστοι, ταλαιπωρημένοι. Μα πόσες ημέρες ήταν εν καταδύσει; Βρόμικοι, τα μαλλιά τους ανακατεμένα, μου φάνηκαν άγρια θεριά. Είκοσι πέντε μέρες κατάδυση σε άσκηση του ΝΑΤΟ. Και πριν γυρίσουν στη Βάση τους, έκαναν και με μας παράταση λίγων ωρών για την εξάσκησή μας. Ο παλιός θαυμασμός μου για το πλήρωμα του υποβρυχίου φούντωσε πάλι μέσα μου. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μέσα μου ν’ ανάβει η φλόγα της επιθυμίας να υπηρετήσω στα υποβρύχια. Έβλεπα τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτά και γέμιζα υπερηφάνεια. Εκεί πήρα την απόφαση. Θα πάω στα υποβρύχια…