Όπως και ο τίτλος μαρτυρεί, στο έργο αυτό πρωταγωνιστεί το Χρήμα. Πρωταγωνιστεί σχεδόν, όπως το πεπρωμένο στο αρχαίο θέατρο. Δαμάσαμε τις φυσικές δυνάμεις σε μεγάλο βαθμό κι έτσι θέσαμε εκποδών τους αρχαίους θεούς που τις εκπροσωπούσαν κι επενέβαιναν, σαν πεπρωμένο στα ανθρώπινα. Και στη θέση τους εθέσαμε μια νέα θεότητα που διαθέτει τη δύναμη εκείνων: Το χρήμα.
Ποτέ αυτό, που λέγεται χρήμα ή κεφάλαιο, δεν υπήρξε τόσο ισχυρό, όσο σήμερα. Πολιτικά έχει θριαμβεύσει. Ιδεολογικά έχει υπερφαλαγγίσει ή αποδυναμώσει τις εστίες που του αντιστέκονταν. Έχει διαβρώσει, όπως γενικά γίνεται αποδεκτό, πολλές αξίες.
Και τι συμβαίνει: Άνθρωποι που μένουν πιστοί σ’ αυτές τις αξίες και αναλαμβάνουν να τις υποστηρίξουν και να τις περισώσουν, έρχονται αντιμέτωποι με τον νέο Δία που δρα εμφανώς ή καλυμμένος πίσω από τα νέφη του Ολύμπου, και μοιραίως ηττώνται. Περιπαίζονται, ταπεινώνονται, υποφέρουν, μαρτυρούν. Αυτοί είναι τα δραματικά πρόσωπα της σημερινής πραγματικότητας. Υπάρχουν και τα κωμικά. Είναι αυτοί που συμβιβάζονται εύκολα με τον κυρίαρχο της οικουμένης, υποτάσσονται πρόθυμα στις επιταγές του, έρπουν ταπεινά μπροστά του. Έτσι επισύρουν τη σάτιρα.
Το θεατρικό αυτό έργο περιέχει πρόσωπα και της πρώτης κατηγορίας και της δεύτερης. Γι’ αυτό μπορεί να χαρακτηρισθεί δραματική σάτιρα.