Το βιβλίο παρακολουθεί την παράλληλη ανάπτυξη και την αλληλεπίδραση φιλοσοφίας και επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα. Προσπαθεί να προσδιορίσει με ποιον τρόπο κατοχυρώνει την αυτονομία της η αρχαία ελληνική επιστήμη, τι είδους σχέσεις διατηρεί με τη φιλοσοφία, αλλά και πώς οριοθετείται από τις διαδεδομένες ψευδοεπιστήμες (αστρολογία, ονειροκριτική) της ύστερης αρχαιότητας.
Η ιστορική περίοδος που καλύπτει ξεκινά από τα χρόνια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και φθάνει μέχρι το τέλος της ελληνικής αρχαιότητας. Φιλοδοξία του βιβλίου είναι να φέρει στο προσκήνιο εκείνες τις ιδιαίτερες περιστάσεις κατά τις οποίες παρατηρείται ένταση ανάμεσα στους κλάδους της γνώσης και αναδεικνύεται η σημασία του καθορισμού των σχέσεων επιστήμης και φιλοσοφίας.
Σταθμοί σ’ αυτήν την περίοδο θεωρούνται:
α. η διαμόρφωση της πλατωνικής φιλοσοφίας μέσα από τον διάλογό της με τα μαθηματικά,
β. η προσπάθεια του Αριστοτέλη να ορίσει τις προδιαγραφές και τα όρια της αποδεκτής επιστήμης,
γ. η θαυμαστή εξέλιξη της ελληνιστικής αστρονομίας και η ολοκλήρωσή της στο γεωκεντρικό σύστημα του Πτολεμαίου, την πρώτη επιστημονική θεωρία της αρχαιότητας,
δ. η σχέση της θεωρητικής επιστήμης με τις μυστικιστικές δοξασίες της ύστερης αρχαιότητας, οι οποίες διεκδικούν γνωστική εγκυρότητα και στηρίζουν τη διάδοσή τους στις πρακτικές τους εφαρμογές.
Από μεθοδολογικής πλευράς, στο βιβλίο αναδεικνύεται η ανάγκη της ανάλυσης των πρωτοτύπων αρχαιοελληνικών κειμένων και η αποφυγή των αναχρονιστικών ερμηνειών της αρχαίας ελληνικής σκέψης.