Φτάσαμε κιόλας στο τρίτο βιβλίο κι ακόμα ούτε ένα φιλάκι δεν έχω σταυρώσει από την Αφροδίτη. Τι άλλο να κάνω πια για να με προσέξει αυτό το κορίτσι; Τι με τον Μινώταυρο τα έβαλα, τι στο Αρχαία Ελλάδα, έχεις ταλέντο πήρα μέρος, τι στους Ολυμπιακούς Αγώνες έτρεξα, και η Αφροδίτη ούτε ματιά δε μου ρίχνει. Δηλαδή την Τροία πρέπει να κατακτήσω πια για με προσέξει αυτή η ξινή; Καλέ, τι ωραία ιδέα είναι πάλι αυτή!
Λέτε αυτή να είναι η λύση στο πρόβλημά μου; Οχ! Γιατί αν είναι έτσι, τότε σήμερα κιόλας να πάρω τη βάρκα του μπαμπά και να πεταχτώ δυο λεπτά ως την Τροία να την κατακτήσω. Ποπό! Φαντάσου πλάκα που θα πάθει η Αφροδίτη μόλις μάθει πως ό,τι δεν κατάφεραν κοτζάμ Αγαμέμνονας και Μενέλαος και ολόκληρος ο ελληνικός στρατός μαζί κοντά δέκα χρόνια, το κατάφερα εγώ σε ένα Σαββατοκύριακο! Και εύκολα, ε; Ούτε γρατζουνιά. Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, τρέχω να ετοιμαστώ για τη νέα μου περιπέτεια. Έπος θα γράψω πάλι ο άνθρωπος. Τι Ιλιάδα, Οδύσσεια και κουραφέξαλα! Φιστικιάδα, παιδί μου! Φιστικιάδα και ξερό ψωμί! Τροία, τρέμε! Έρχεται ο Φιστίκιος ο Αιγινήτης!