Η καθοδική πορεία και διολίσθηση της παιδείας σε στεγνή, τεχνοκρατική εκπαίδευση είναι αναµφισβήτητη. Έχουµε αχαλίνωτη συσσώρευση άχρηστων πληροφοριών και γνώσεων αλλά όχι Γνώση.

Με απίστευτα προκλητικό τρόπο οι ανθρωπιστικές σπουδές τείνουν να καταργηθούν, η αµάθεια και η ηµιµάθεια καραδοκούν, η έλλειψη δε αληθινής µόρφωσης καταδεικνύεται από την πληθώρα προγραµµάτων “επιµόρφωσης”. Τελικά ευνοείται µια στείρα ευρυµάθεια που δεν είναι παρά το ρηχό πρόσωπο της αµάθειας.

Αξίζει όµως να τονισθεί ότι ακόµα και η απόκτηση παιδείας δεν µπορεί να εγγυηθεί την ποιότητα και το ήθος του ατόµου. Η παιδεία δεν είναι βιτρίνα ούτε ρούχο για να εξαργυρωθεί κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά, αλλά είναι γέφυρα και µέσο για το ποιόν και το ήθος. Ακόµα και άνθρωποι µε παιδεία δεν αποκλείεται να είναι κακοήθεις, όπως και άνθρωποι ευγενικής καταγωγής να είναι αγενείς.