Από μικρό παιδί γνώρισα τη μοναξιά και την ορφάνια… Το δεύτερο το σκαρφίστηκε η μοίρα η «μπεκρού» -αφού ζούσαν οι γονείς μου- που, όταν πίνει, δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς τα τερτίπια της… Σαν το λαβωμένο σκύλο γλείφω τις γρατζουνιές της ψυχής μου να μην πονούν. Άνθρωποι-σανίδες σωτηρίας  βρέθηκαν στο διάβα μου πολλές φορές.  Έμαθα να είμαι ευγνώμων στο καθετί που απλόχερα μου δόθηκε… Κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η «ανθρωπιά», που σε κανένα σχολείο δε διδάσκεται…
Επίσης, έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους καθότι
«…αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Οι αληθινοί πρωταγωνιστές του βιβλίου τούτου άγγιξαν τα τέλια της καρδιάς μου με τα έργα τους. Ίσως, να είναι φάροι πολιτισμού, ίσως πάλι να είναι ο  κάθε άνθρωπος ο ίδιος ο Θεός, αφού «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν»…