Καθένας από εμάς κουβαλάει μια πυξίδα που λέγεται παιδικό βίωμα. Κι όσο πιο αιχμηρούς δείκτες έχει αυτή η πυξίδα, τόσο αντί να μας δείχνει τον δρόμο, ματώνει την ψυχή μας.

Τι μας οδηγεί στις επιλογές μας και από πού πηγάζουν τα συναισθήματα χαράς ή ματαίωσης που μπορεί να βιώνουμε; Γιατί επιλέγουμε τους συντρόφους που επιλέγουμε, ποιες είναι οι ανάγκες μας και το “γιατί” πίσω από αυτές; Τι θέλουμε και τι πραγματικά αντέχουμε; Ποια είναι η θέση του “Εγώ” μέσα στο “Εμείς” και πώς οι πρώιμες εμπειρίες της ζωής μας καθορίζουν τον ενήλικο κόσμο μας; Ποιος είναι ο τρόπος να οδηγήσουμε τον εαυτό μας στην εκτίμηση, την ευτυχία και τη συναισθηματική ισορροπία; Ποιος είναι ο τρόπος να μας γνωρίσουμε και να μας αποδεχτούμε;

Η δουλειά μου μοιάζει πολύ με αυτή του μεταλλουργού. Μου δίνεις ένα ξίφος και εγώ το ψήνω σε υπερυψηλές θερμοκρασίες μέχρι να γίνει πύρινα κόκκινο. Δεν το δίνω πίσω ακόμα γιατί όποιος το πιάσει θα καεί από τη φωτιά του. Ύστερα, το σφυρηλατώ μέχρι να μαλακώσει. Πάλι δεν το δίνω πίσω γιατί, αυτή τη φορά, είναι τόσο εύθραυστο που θα σπάσει στα χέρια των άλλων. Έπειτα, το πλάθω και το πλάθω και το βουτάω σε παγωμένο νερό να σκληρύνει πάλι, μέχρι που στο τέλος δεν μοιάζει με ξίφος πια. Τότε, το δίνω πίσω. Έτσι είναι και η ψυχή αφού κι εκείνη με μέταλλο μοιάζει. Και το μέταλλο, για να αλλάξει σχήμα, πρέπει πρώτα να λιώσει.