Είναι βράδυ αφέγγαρο κι απ’ τη χαραµάδα του παραθύρου εισβάλλει ξάφνου µια ακτίνα φωτός. Μεταµορφώνεται σε αστραφτερό άγγελο και µιλά:

“Μην τροµάζεις. Είµαι η ακτίνα του ήλιου που κατάφερε να ξεγελάσει τη νύχτα. Ήρθα να σου θυµίσω πως υπάρχω ακόµη και όταν εκείνος δεν φέγγει πια. Έτσι απρόσκλητη αποφάσισα να σ’ επισκεφτώ µέσα από τη γρίλια του παραθύρου σου. Ίσως και όχι εντελώς απρόσκλητη. Ένιωσα πως αποζητούσες να σου φανερωθώ. Ήθελες σ’ ένα φύλλο χαρτιού να ξεγεννήσεις όσα έκρυψες µέσα σου βαθιά. Μα δεν πίστευες ότι εκεί βρισκόµουν εγώ. Κι όταν τα δάκρυά σου ξέπλυναν τα µάτια και µπορούσες να δεις καθαρά, είπα πως ήρθε η ώρα αυτά τα µάτια να ντυθούν το φως! Έλα µαζί να γράψουµε όσα οι άλλοι δεν µπορούν να δουν, να δώσουµε πνοή σε όσα πολλοί πιστεύουν πως έχουν πεθάνει. Πάµε να αγγίξουµε την αλήθεια του ταξιδιού που προοριστήκαµε να κάνουµε. Να θυµάσαι πως είµαι µέσα σου ακόµη και όταν δεν µε βλέπεις. Σαν χείµαρρος θα ξεχύνοµαι όταν θα θες να φωτίσεις την πλάση. Σαν θάλασσα απέραντη θα πληµµυρίζω την ύπαρξή σου όταν θα λαχταράς να δοθείς. Κι όσο εσύ δίνεις, τόσο πιο καθάρια θα λούζεσαι από µένα. Γιατί εγώ κι εσύ είµαστε ένα”.