Στο βιβλίο αυτό, ο Στανισλάς Μπρετόν επιδιώκει να αποσπάσει από το σώμα των παυλιανών κειμένων ένα σύνολο στοιχείων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τους φιλοσόφους, καθώς επί αιώνες άσκησαν σαφή επίδραση τόσο στη δυτική φιλοσοφία όσο και στη θεωρητική προσπάθεια που, καλώς ή κακώς, διεκδικούσε την ονομασία «χριστιανική φιλοσοφία». Πρωταρχική σημασία αποδίδει ο συγγραφέας στη συγκέντρωση στο πρόσωπο του Παύλου τριών συνιστωσών: της εβραϊκής καταγωγής, της ελληνικής παιδείας και της ιδιότητας του Ρωμαίου πολίτη. Είναι φανερό, για παράδειγμα, ότι η βιβλική κληρονομιά διαμορφώνει και διέπει αφ’ υψηλού τις συζητήσεις για τη σχετική αντινομία Νόμου και πίστης. Η ελληνική πάλι συνιστώσα, στωικής προέλευσης αυτή, έχει αφήσει τη σφραγίδα της πάνω στην παυλιανή αντίληψη για τον «κόσμο». Όσο για τη ρωμαϊκή επιρροή, δεν είναι καθόλου άσχετη, χωρίς και να την εξηγεί βέβαια, με την εικόνα που είχε ο απόστολος για την εκκλησία ως κοινωνικό σώμα. Για τον Παύλο όμως, συμπεραίνει ο Μπρετόν, εκείνος που πάντα θα κινεί, είτε υπό εβραϊκό είτε υπό ελληνικό ή ρωμαϊκό ένδυμα, με την ενοποιητική του λειτουργία, την ιστορία, τη φύση και την εκκλησία, δηλαδή τις τρεις άπειρες εκφάνσεις που εκτυλίσσουν μία και την αυτή δύναμη, θα είναι ο Ιησούς Χριστός.