Η Καπνισμένη Μητρόπολη, πόλη ενός σύγχρονου ρεαλισμού με τη συνειδητότητα της απώλειας. Πόλη προσωπική. Πόλη της οικουμένης. Μια ποιητική διαδρομή σε διαφορετικά πεδία δράσης, αναζήτησης, αδιαπραγμάτευτων διαπιστώσεων από το πρώτο έως το τελευταίο μίλι της συλλογής.” Η ζωή μου δεν επαληθεύτηκε ποτέ/στην πραγματικότητα δεν/ ήμουν καν εγώ”.

Εικόνες ποίησης και αλήθειας που ξετυλίγονται “Το χτισμένο ποτάμι ακούγεται/ στο βάθος να τρέχει”. Διαρκή αιτήματα. Έχει σύνορα η Μητρόπολη; Ποιος ξέρει; Έχει “μικρές ευτυχίες/πάνω στο χωράφι της στάχτης”, έχει πολιτική συνείδηση, “απόψε μοιράζουν την αδικία στις πλατείες/ θα σκεπάσω τις λέξεις σου/ και ύστερα θα ‘ρθω”.

Έχει καπνισμένα βιώματα. “Στιγμή βγαλμένη από την στιγμή μου/ Ζωή βγαλμένη από τη ζωή μου/ Η Ανατολή αναφλέγεται”. Έχει ακούσματα, διαλόγους, αντηχήσεις δέσμες φωτός από τα παράθυρά της. Είναι η Μητρόπολη που δανείζει τα βιομηχανικά της χαρακτηριστικά στις αδυναμίες της. Που αναπνέει στον σύγχρονο κόσμο της, καταχωρημένη σε μια “κάρτα μνήμης”.

Κάθε βήμα στην Καπνισμένη Μητρόπολη είναι και μια υπόθεση ζωής. Κάθε υπαινιγμός και ένα φανταστικό συμπέρασμα. Ίσως να είναι ,η μόνη Μητρόπολη που κοιτάζεται στο θόλο της. Άφοβη στο μυστήριο. Περίεργη. Αυτάρκης στην ελευθερία του λόγου.

Ανυψώνοντας την ποιητική πραγματικότητά της σε μια απέριττη οικουμενική προσδοκία