“Θα ήθελα να μπορούσα να τον αγκαλιάσω εκεί στη μέση του δρόμου, να τον φιλήσω στο στόμα για να τον κάνω να πάψει να λέει λόγια πικρά. Θα ήθελα να βαδίζαμε χέρι χέρι, να έλαμπε ο ήλιος και να μην υπήρχε ο πόλεμος και η μυρωδιά του αίματος και των αντισηπτικών που έχουν ποτίσει την ύπαρξή μου. Όμως μια νοσοκόμα με στολή δεν μπορεί να κρατά από το χέρι έναν αξιωματικό, εκτός και είναι τραυματίας ή τυφλός και πρέπει να τον οδηγήσει. Του άγγιξα φευγαλέα το χέρι – τόσο μόνο μπορούσα, τόσο μόνο μου επιτρεπόταν.” Η απροσδόκητη και αινιγματική “κληρονομιά” ενός δύστροπου γέρου φέρνει σε επαφή δύο αγνώστους, ένα μεγαλοδικηγόρο και μια δημοσιογράφο. Προσπαθώντας να λύσουν το γρίφο, ο δικηγόρος και η γυναίκα έχουν την αίσθηση ότι ψηλαφούν το σκοτάδι. Αλήθειες που αγνοούν και πληγώνουν: μια χαμένη αγάπη, μια προδοσία, πάθη που κατατρώνε και τυφλώνουν. Παλιές αμαρτίες και καινούργιες επιθυμίες ζωντανεύουν με τρόπο μαγευτικό και φέρνουν στο προσκήνιο μια ολόκληρη εποχή.