Βασικός κορμός τού βιβλίου της Νίτσας Λουλέ, είναι η αλληλογραφία των γονιών της, Κώστα Λουλέ και Μαρίας Λουλέ, το γένος Μπαρτζιώτα, από τη φυλακή, την εξορία και την παρανομία, και φέρει το στίγμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Η αλληλογραφία των Λουλέ ξεκινά από το βουνό και τον Εμφύλιο το 1949 και τελειώνει το Μάιο του 1974, λίγο πριν από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Φυλακές Αβέρωφ, Αίγινα,Λέρος, Ωρωπός, Γιούρα, Αλικαρνασσός, Ετσεδίν, νοσοκομείο φυλακισμένων Άγιος Παύλος… Ολόκληρη η περίοδος των πέτρινων χρόνων περνά μέσα απ’ αυτά τα γράμματα, τόσο εκείνα που ανταλλάσσει το ζευγάρι όσο κι εκείνα που γράφονται από τα παιδιά τους, Νίτσα και Δημήτρη, ή απευθύνονται σ’ αυτά.

Πρόκειται για γράμματα ποτισμένα με την ατσαλένια πίστη στους αγώνες και τα οράματα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά ποτισμένα και με τον πόνο, καθώς γράφονται μακριά από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα, στα οποία και απευθύνονται.

«Αυτά ήταν το σπίτι μας, το σαλόνι μας, το γραφείο μας. Αυτά κι ο χώρος που “βλέπαμε” τη μάνα και τον πατέρα. Κι όποιος λέει πως σε μια κόλλα χαρτί δεν μπορεί να χωρέσει μια ζωή λαθεύει», αναφέρει η Νίτσα Λουλέ.

Τα γράμματα δεν ακολουθούν χρονική σειρά, ενώ συνδέονται μεταξύ τους από σχόλια, πληροφορίες, ακόμη και μαρτυρίες της συγγραφέως.

Ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με την άγρια αντιμετώπιση των κομμουνιστών και των οικογενειών τους από τις κυβερνήσεις στη μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι τη μεταπολίτευση. Μπαίνει στο κλίμα της εποχής, αφουγκράζεται τον πόνο των πρωταγωνιστών, ανακαλύπτει μαζί τους ακόμη και τρόπους επικοινωνίας όταν η απαγόρευση και η λογοκρισία ξεπερνούν κάθε όριο.

Το «Άξιζε…» φέρνει στο φως για πρώτη φορά επιστολές της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, ενώ κάνει αναφορές και στην αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη στο Σοργκούτ της Σιβηρίας.

Είναι ένα βιβλίο που θα συζητηθεί και σίγουρα θα αποδειχθεί χρήσιμο για τον ιστορικό του μέλλοντος.

Το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος Δημήτρης Ταλαγάνης.