Κάθε φορά που μελετώ τους μεγάλους τραγικούς ποιητές της αρχαιότητας αισθάνομαι θαυμασμό για τους πνευματικούς αυτούς ταγούς όλης της ανθρωπότητας και συνάμα ανέκφραστη περηφάνια, γιατί η μικρή μας Ελλάδα ευτύχησε να φτάσει στον κολοφώνα της ακμής και της δόξας της με τα φωτεινά και άξια αυτά τέκνα της. Καρπός και απόρροια του θαυμασμού αυτού είναι η ανά χείρας εργασία, που κύριο σκοπό έχει να παρουσιάσει σε γενικές και απέριττες γραμμές τις σοφές ρήσεις του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, που βρίθουν στα σωζόμενα έργα τους, στα δράματά τους. Δε θα ήταν ίσως υπερβολική να λεχθεί ότι οι μεγάλοι αυτοί τραγικοί ποιητές αναδεικνύονται μέσα από τα έργα τους αδιαφιλονίκητοι μεγάλοι διδάσκαλοι της ανθρωπότητας και σπουδαίοι ανατόμοι της ανθρώπινης ψυχής. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)