Ο συγγραφέας περιγράφει περιστατικά από την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, τα οποία επηρέασαν την πορεία της ζωής του. Από τις πρώτες αναμνήσεις του είναι ο έντονος θόρυβος και η θέα των γερμανικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων… η επίταξη του σπιτιού του από τους Γερμανούς στρατιώτες… η πυρπόληση μερικών σπιτιών «ως αντίποινα για κάποια δράση της Αντίστασης». Όλες αυτές οι εμπειρίες διαμόρφωσαν μια αρνητική στάση για κάθε τι γερμανικό.
«Το 1987 στο πλαίσιο του Προγράμματος ERASMUS… για πρώτη φορά βρισκόμουν σε γερμανικό έδαφος με Γερμανούς συναδέλφους. Ο καθηγητής Friedrich Seibel μου διηγήθηκε τη δική του εμπειρία από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας του στρατιώτης μακριά στο μέτωπο, η μητέρα του πήρε τα ανήλικα παιδιά, άφησε την πόλη και πήγε στο χωριό για να γλυτώσουν από την πείνα και τους βομβαρδισμούς. Ήταν η δική μου ιστορία από την ανάποδη. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και κλάψαμε για τα δεινά που φέρνει ο πόλεμος σε νικητές και ηττημένους».
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς και βρέθηκε στον Καναδά. Αξιοποίησε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν για σπουδές και ακαδημαϊκή σταδιοδρομία μισού αιώνα στην Κοινωνική Εργασία. Ευτύχησε να διαλέξει ένα επάγγελμα που του έδωσε πολλές ικανοποιήσεις και δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης, και μοιράζεται με τον αναγνώστη τη μακρά ακαδημαϊκή και επαγγελματική του εμπειρία.
Οι φοιτητές «ως επί το πλείστον έδειξαν προθυμία, ενδιαφέρον για μάθηση, αγάπη προς το επάγγελμα, εκτίμηση και σεβασμό στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Αυτή η στάση μού έδινε τη δύναμη να κάνω το καλύτερο που μπορούσα, να τους εμπνεύσω την αφοσίωση στην Κοινωνική Εργασία και στο λειτούργημα του κοινωνικού λειτουργού. Η σχέση μου με τους φοιτητές ήταν μια στάση φιλικής επικοινωνίας με σαφή πάντα και διακριτή τη διαφορά ρόλων».