Στον Πιερ Μπουλέζ -εμβληματική μορφή συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας στη διάρκεια των πενήντα τελευταίων χρόνων- πάντοτε συνυπήρχαν οι ιδιότητες του ποιητή των ήχων και του τεχνίτη που, αποδεχόµενος µια µεγάλη και µακρά ιστορική παράδοση, είναι έτοιµος και ικανός να τη σπάσει. Σε πολλές περιόδους της δηµιουργικής του πορείας, µέσα από το γράψιµο, την έκφρασή του µε λέξεις, ανέπτυξε και εξέλιξε τις πιο άμεσες και εμπειρικές του συλλήψεις για να φτάσει, αργότερα, να τις εφαρµόσει σε µια σειρά συνθέσεων.

Σε αυτό το βιβλίο περιλαµβάνονται οι περίφηµες διαλέξεις-µαθήµατα που έδωσε ο Μπουλέζ στο
Ντάρµστατ, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ενώ βρισκόταν σε µια σηµαντική στροφή της
προσωπικής του δηµιουργίας. Και όπως έγραφε ο Μισέλ Φουκό για τον Μπουλέζ, “το ουσιώδες γι’ αυτόν βρίσκεται στο εξής: το να σκέφτεται την πρακτική όσο το δυνατόν πιο κοντά στις εσωτερικές του αναγκαιότητες χωρίς να υποκύπτει σε καμιά από αυτές, σαν να ήταν κυριαρχικές απαιτήσεις.
Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της σκέψης σε αυτό που κάνουμε, όταν αυτή δεν πρέπει να είναι ούτε
µια απλή δεξιότητα ούτε µια καθαρή θεωρία; Ο Μπουλέζ το έδειξε: να δίνει τη δύναµη για να σπάσουµε τους κανόνες μέσα στο ίδιο το έργο που τους χρησιμοποιεί”.