Συνέλεξα, λοιπόν, τέσσερις δεκάδες κείμενα (τέσσερα δημοσιεύονται εδώ για πρώτη φορά) που κυρίως προλογίζουν βιβλία μου (κάποτε αποτελούν μέρη τους) ή συλλογικούς τόμους που επιμελήθηκα, από το 1981 ως το 2016. Αδυνατώ να αποθησαυρίσω διαδοχικά τις φωτογραφίες των οικείων εσωφύλλων, προσπαθώντας να μένω στο “εμείς”, μειώνοντας έτσι όσο γίνεται το “προπατορικό αμάρτημα” του ημερολογίου ή της “Ego-histoire”.

Σε κάθε περίπτωση η εκάστοτε συγκομιδή όσων έχουν προηγηθεί συνεπάγεται τη μετατροπή της “ποσότητας” σε “ποιότητα” ή μιας σειράς επιμέρους δημοσιεύσεων σε ευανάγνωστα “χαρακτηριστικά” που καθιστούν ευκρινή τη συνοχή τους. Τούτο διακριβώνεται στον “Πρόλογο” ή έστω στην “Εισαγωγή” ως προκαταρκτικός απολογισμός όσων κάθε φορά ακολουθούν ως “βάσανος επαλήθευσης”.

Αν για την εκάστοτε “απάντηση” ευθύνεται ο “δάσκαλος”, για τις “ερωτήσεις” βαρύνονται οι “μαθήτριες” και οι “μαθητές” του. Για μιαν ακόμη φορά συγκατανεύει ο νεαρός Marx (1842) σ’ αυτήν την ερευνητική πρακτική που εκτυλίσσεται από τους δυνάμει αναγνώστες/τριες: “Η πραγματική κριτική δεν αναλύει τις απαντήσεις, αλλά τις ερωτήσεις”. Σε κάθε περίπτωση η προβληματοθεσία δεν υπόσχεται να μας καταστήσει όλους και όλες, κατά τις διεργασίες εναλλαγής ‘ρόλων”, “ερευνοδίαιτους”, ιδίως όταν μας ενδιαφέρει ό, τι εξακολουθεί να ονομάζεται “αυτοβιογραφία”. Όσο για την ημερολογιακή μορφή του κειμένου, απλώς υποβοηθεί την επιμέρους κεφαλαίωση και έτσι διασφαλίζει τη συνολική δομή του παρόντος βιβλίου.