Το 1967 η παραδοσιακή επιθεώρηση ήταν μια ώριμη κυρία που αναζητούσε τρόπους να παραμείνει στο προσκήνιο και να συνεχίσει να προκαλεί το ενδιαφέρον των θεατών.
Η επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών τη βρήκε ανέτοιμη.
Κατόρθωσε, όμως, να ξεπεράσει την αρχική αμηχανία της και να βρει λύσεις για να προβάλει ευανάγνωστα αντικαθεστωτικά μηνύματα μέσα από τις παραστάσεις της.
Στο έντονα πολιτικοποιημένο κλίμα της μεταπολίτευσης απαξιώθηκε η προσπάθειά της και οι καταθέσεις της θεωρήθηκαν καιροσκοπικές.
Στα κείμενά της, βέβαια, δεν υπήρχε μια αιρετική ή ανατρεπτική ματιά, τόλμησε, όμως, να θίξει την εξουσία, σε μια περίοδο κατά την οποία δεν ήταν εύκολο να ακουσθεί ότι “ο βασιλιάς είναι γυμνός”.
Η αξιοποίηση των διαθέσιμων αρχειακών πηγών αποκαλύπτει ότι η σχηματοποιημένη αρνητική εικόνα της δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.