Ένας μονόλογος. Μια απολογία χωρίς ένοχο. Ένα τέλος αναπάντεχο που δεν είναι ούτε τιμωρία
ούτε κατάληξη, είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

Η Βασιλική μιλάει για να μη χάσει τα λογικά της. Μιλάει θαρρείς με τις γυναίκες, όλες τις γυναίκες και, κάποτε κάποτε, είναι αυτή όλες οι γυναίκες που μιλούν.

Ένας κώδικας αφήγησης που περνάει απ’ τη βιογραφία και την αναπαράσταση στο διαχρονικό, στην ποιητική της μοίρας. Ένας λόγος λιτός, δυνατός, τολμηρός. Η συγγραφέας απλώνει τα τραχιά μα συνάμα αδιόρατα, διάφανα σχεδόν, νήματα της ύπαρξης μέσα από εικόνες και λέξεις και σε καλεί να ακουμπήσεις τον ανεπαίσθητο αλλά συγκλονιστικό ρυθμό τους.