Ο ποιητής Τάκης Παπατσώνης γράφει ότι ο “Δάντης” κατέχει “μία από τις κυριότερες θέσεις” στο κριτικό έργο του Έλιοτ. Η σπουδαιότητα όμως του δοκιμίου αυτού είναι ότι παρέχει στους αναγνώστες της “Θείας κωμωδίας” και της “Νέας ζωής” όχι στεγνές φιλολογικές γνώσεις, αλλά συμβουλές από την προσωπική εμπειρία του Έλιοτ ως δημιουργού μεγάλων σε έκταση ποιημάτων. Ας μη λησμονούμε ότι είναι εκείνος που έγραψε δύο από τα αριστουργήματα του 20ού αιώνα, την “Έρημη χώρα” και τα “Τέσσερα κουαρτέτα”. Είναι βεβαίως τύχη να σε καθοδηγεί ένας μεγάλος ποιητής στο πώς θα διαβάσεις το έργο ενός άλλου μεγάλου ποιητή.
Το πιο εντυπωσιακό σε όσα γράφει ο Έλιοτ για τον Δάντη είναι όταν μας λέγει ότι, για να απολαύσει κανείς την ποίησή του, δεν χρειάζεται να έχει ασπαστεί τα δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας, απλώς μόνο να αναστείλει και την πίστη και την απιστία του, όπως επίσης δεν χρειάζεται να εμφορείται από τις φιλοσοφικές και θεολογικές ιδέες του Ιταλού, ο οποίος είναι μέγας ποιητής διότι παρουσιάζει το ανθρώπινο πάθος σε ύψος και βάθος, αποκαλύπτοντας υπαρξιακές και συναισθηματικές καταστάσεις δοσμένες με την απαράμιλλη οπτική φαντασία του.
Η έκδοση συνοδεύεται από σχόλια και από ένα προλογικό σημείωμα του μεταφραστή, που περιέχει τρία κατατοπιστικά διαγράμματα για τα τρία μέρη της “Κωμωδίας”. Το δοκίμιο του Έλιοτ περιέχει πλήθος αποσπασμάτων από το μέγιστο αυτό έργο, που παρουσιάζονται σε νέα έμμετρη απόδοση του μεταφραστή.