“καθώς επάγεται, συνεχώς αναπόφευκτα αλληλοδιαδόχως και τελεολογικά ‘λεπτοειρωνικώς’, η μετακύλιση sinόλων των πιθανών εκδόχων μετα-στιγμών μας και αναπάντεχα καθίσταται πλέον σαφές, το του ‘Ψευδούς Εαυτού’ ημών ετοιμόρροπο ικρίωμα, τότε αχνοφαίνεται, περίπου πανηγυρικά, στο αδιόρατο καρδιακό βάθος, το αυτοπαραδεκτικό χοϊκό /’χΑΩτικό’ refrain, “δ Ε Ν”.

“..και η αλγηδών μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός..” Είναι η της μετΑπτΩτικής αληθείας ημών, μόνη αυτοπαραδεκτική πρωτοσυνθήκη. Αυτό είναι μια μεγίστη επιτυχία! Το πρώτο σκαλοπάτι προς τα ΑνΩ. Ο πρώτος αναβαθμός της «αναβάθμισής» μας.

Τ ό τ ε, με πρωτομάστορα τον Υιόν του Ανθρώπου, αρχίζει η ανάπλασις ημών, δια της ελευθέρας Υπεροχικής εμφανείας Αυτού εντός ημών, ως μοναδικό και μονοειδές πλέον “Ε Ν”, εν ημίν, ού έστι η χρείΑ. “καὶ ἐξήγαγέ με εἰς πλατυσμόν, ρύσεταί Με, ὅτι ἠθέλησέ με” 17Ψλμ.20