… Ο Θουκυδίδης είναι ένας μεγαλοφυής Αθηναίος. Ένας λεπταίσθητος Ίωνας. Ο πλέον λεπταίσθητος συγγραφέας του αρχαίου κόσμου. Η μεγαλο-φυϊα διατρέφει τη λεπταισθησία και η λεπταισθησία τη μεγαλοφυϊα του. Ασκούν και οι δύο άγρια πίεση προς διατύπωση. Τις έχει συνεπάρει η κλήση του υπάρχειν. Το Είναι έχει οσμισθεί το φως. Είναι ασυγκράτητο. Ο Θουκυδίδης αισθάνεται ως μία υψίκορμη στιβαρή δρυς. Θα αφήσει όλους τους ανέμους να σαλεύσουν τα φύλλα της. Η γλωσσική αμεροληψία είναι η αναγκαία καταφυγή. Ο λόγος του θα αποβεί σύχρονος και αρχαιοπρεπής. Ικανός να βαστάσει το βαρύ φορτίο της μεγαλοφυίας του. Θα αφήσει ελεύθερη τη σκέψη του. Θα παρακάμψει γλωσσικές δεσμεύσεις. Θα κινηθεί πέρα από τα γλωσσικά πρότυπα. Θα καταστεί αυτός πρότυπο. Αλλά έχει κινηθεί σε γλωσσικές εχατιές απρόσιτες. Πραμένει μόνος και αμίμητος. Η μίμηση απαιτεί την ομοειδή εσωτερικότητα. Και οι θεοί φιλοδωρούν με άγρια φειδώ. Θουκυδίδηε ουδείς έκτοτε.