Έρχεται κάποτε η στιγμή που η ζωή σου συναντά τη μοίρα σου, κι εσύ αντί να της απλώσεις το χέρι κρύβεσαι μέσα στα κατάβαθα της ψυχής σου, εκεί που υπάρχουν μόνο οι φόβοι σου.
Κι ένα φάντασμα.

Ένα φάντασμα που αρχίζει να ζει μαζί σου παράλληλα, να σ’ ακολουθεί στα βήματά σου, να ανασαίνει στην ανάσα σου, να κυριαρχεί στη σκέψη σου και στο τέλος να ζεις γι’ αυτό κι όχι για σένα.

Μια συμβίωση που όχι μόνο δεν σε απελευθερώνει αλλά αντίθετα σε σέρνει στο βυθό και στην αυτοκαταστροφή.

Και στη θυσία της δειλής σου ψυχής.