Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1923 και τη συντριβή της ελληνικής Μεγάλης Ιδέας η Ελλάδα θεμελίωσε την εξωτερική της πολιτική και διπλωματική της δραστηριότητα στην προστασία της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας, με στόχο την παγίωση της ειρήνης και την “προαγωγή της συνεργασίας στο ιδιαίτερο γειτονικό περιβάλλον της”. Ο στόχος αυτός αποτέλεσε τη γενική κατευθυντήρια γραμμή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις επόμενες δεκαετίες μέχρι τις μέρες μας.
Με την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα και την αποκατάσταση της δημοκρατίας η χώρα “επανήλθε” στη διεθνή πολιτική διαμορφώνοντας σταδιακά μία ατζέντα προτεραιοτήτων και μία ευρωπαϊκή στρατηγική όσον αφορά τον προσανατολισμό της. Η επιλογή της τότε πολιτικής ηγεσίας να προσδέσει τη χώρα στο άρμα της ΕΕ αποτέλεσε καταλυτική παράμετρο προσδιορισμού της διεθνούς δράσης της χώρας στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Η ελληνική πολιτική διαμορφώθηκε από τον Κ. Καραμανλή με βάση το τρίπτυχο:
– Εθνική Ανεξαρτησία
– Ασφάλεια
– Εθνική αξιοπρέπεια
[…] (από την εισαγωγή του βιβλίου)