Αυτή η συλλογή είναι άλλη μια εξομολόγησή μου. Τώρα θα μου πείτε… γιατί… Γιατί τα πάθη, τα λάθη, οι καημοί αν κρατιούνται σαν φυλαχτό για πάντα μέσα μας, έρχεται η στιγμή που μας πνίγουν και εγώ επέλεξα να μην είμαι άλλη μια πνιγμένη. Επέλεξα να δώσω φτερά στην ψυχή μου και να μην την κρατώ πίσω από κάγκελα.
Σημαδέψτε στο μυαλό μου δεν με νοιάζει. Την ψυχή μου μόνο αφήστε ήσυχη, χωρίς αυτήν δεν μπορώ να γράψω…

“Φυσικά και θα μιλήσω,
μόλις η σιωπή
τελειώσει τον έρωτα της.
Κάθε φορά που ήθελα να την ακούσω
μιλούσα στον εαυτό μου.
Αυτή …
ήταν η σιωπή μου,
η σιωπή σου,
η σιωπή μας…”