O Παπαδιαµάντης, βασανισµένος από τα πάθη του, ερωτικά και άλλα, που δεν έχουν τελειωµό, όπως µας λέει η φώκια στο µοιρολόι της, προσπαθεί να τα ξορκίσει µε τη γραφή του. Mε την ασύλληπτη –όπως τη χαρακτηρίζει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος– µέθοδό του τα καταγράφει προσφυώς στο µεγαλύτερο µέρος του έργου του, δηµιουργώντας ένα ερωτικό σύµπαν, όπου συναιρούνται θαυµαστά η θλίψη µε την εγκαρτέρηση.

Μια ξεχωριστή προσέγγιση του Παπαδιαµάντη µακριά από δογµατισµούς και εµµονές, µε βάση αποκλειστικά τα ίδια τα διηγήµατά του, όπου είναι διάχυτη η ερωτική διάθεση, γεγονός που καθιστά συναρπαστική την ανάγνωσή τους. Ένας Παπαδιαµάντης χωρίς ετικέτες: ούτε ηθογράφος ούτε φτωχός ούτε άγιος, αλλά ένας άνθρωπος που πάσχει και προσπαθεί να βρει παρηγοριά στη γραφή.