Δεκαεννιά τρισυπόστατα ποιήματα συνθέτουν ένα προσωπικό, υποκειμενικό ημερολόγιο που καταργεί το γραμμικό χρόνο υπέρ του βιωμένου. Μαθητεία επώδυνη και περίπλοκη στην ανασύνθεση της ατομικής και ποιητικής υποκειμενικότητας. Το πρώτο σκέλος του ποιήματος, νύκτιο, αφορά τον απέραντο κόσμο, σε όλες του τις διαστάσεις, ένα εκτός που εξακτινώνεται και στέκει απέναντι στο πρόσωπο. Το δεύτερο, είναι η παρέμβαση του άλλου, η νουθεσία και η επιτίμηση, η διαπίστωση και η περιγραφή μέσα στο ξένο βλέμμα. Το τρίτο, είναι η περισυλλογή και η στρατηγική, προσεκτικά οργανωμένη ή τυχαία, της ολοκλήρωσης, της κατάκτησης της ενότητας του προσώπου και του έργου. Μια συλλογή για τη γραφή, το υποκείμενό της, τα πολλαπλά της απεικάσματα.
“2, Τετάρτη – Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου”
(π.μ.)
(Ψυχές παγίδευαν μορφές στο δρόμο./
Τις έσβηνε η δύσπνοια./
Κύματα λήθαργου./
Ίσως περνούσε θάλασσα./
Τα μυστικά της άμμου/
Φανέρωνε ψιθυριστά, έπαιρνε πάλι πίσω./
Ισοπεδώθηκαν οι μαλακοί αμμόλοφοι/
Της γνώσης./
Προς το χάραμα,/
Πέρασαν κυνηγοί με τα σκυλιά τους./
Πέρασε και ολόκληρο το δάσος, φεύγοντας/
Στο σύνορο του ύπνου μου όπου/
Έμενα, για πάντα, αφύλαχτη.)
(μ.μ.)
Μία ωραία εικόνα είναι,/
Είπε ο Συμμαθητής./
Μία μεταφορά/
Ανύποπτης ζωής./
Δεν έχει άλλη σημασία το σημαινόμενο./
Το νόημα/
Εξαντλείται/
Στην περιγραφή σου./
Όπως κι εσύ.