Το καημένο το μωράκι… Πού να ‘ξερε πως όλοι καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα περιμένοντας τη γέννησή του. Τη γέννηση της αδελφής της αδελφής της αδελφής μου…
Κι όταν λέω όλοι, εννοώ εμένα, την αδελφή μου, τον μπαμπά, τη γυναίκα του, τον πρώην άντρα της, τη γυναίκα του, ακόμα και τη μαμά με τον άντρα της. Μα πάνω απ’ όλους τη Δάφνη.
Τη δική της αγωνία δεν τη μετριάζει τίποτα, ούτε τα καινούργια ρούχα, ούτε ακόμα και η γνωριμία της με τον Πέτρο, αυτόν τον ηλίθιο με την Εντούρο μηχανή και το γοητευτικό χαμόγελο.
Ποιος της είπε όμως πως επειδή έχει τα άγχη της πρέπει να μας τρελάνει όλους; Γιατί σίγουρα ήταν σκέτη τρέλα να το σκάσει εκείνη τη νύχτα χωρίς ν’ αφήσει ίχνη πίσω της.