Στο χωριό Βροχίτσα ο μεγαλοκτηματίας κυρ Γιώργος αποφασίζει να ονομαστεί αυτοκράτορας. Τον αγροφύλακα τον ονομάζει στρατηγό και τον παπά αρχιεπίσκοπο. Την εποχή εκείνη γεννιέται ένα αγοράκι που μεγαλώνει αφύσικα. Σύντομα μάλιστα φτάνει στο ύψος τα σαράντα πέντε μέτρα και σπέρνει παντού την καταστροφή.
“…Ο γίγαντας λοιπόν εκείνη τη συννεφιασμένη μέρα έφτασε κοντά στη λίμνη και αντίκρισε τον παρατεταγμένο στρατό. Καθόταν λοιπόν, τον κοίταζε και σκεπτόταν. “Κοίτα να δεις, Αλέκο, καλύτερα να φύγεις. Σκέψου τι δουλειά σε περιμένει. Είναι, Αλέκο, σαν να καθαρίζεις μπιζέλια. Άντε τώρα τόσες χιλιάδες άλογα να τα καθαρίσεις απ’ τους στρατιώτες, να πετάξεις τα σαμάρια και τις κουρελούδες και μετά να τα φας. Για μεζές εντάξει, δε λέω, αλλά για μάσα μηδέν. Να φύγω ή να μη φύγω;” σκεπτόταν. Να το ερώτημα…
“Δε βαριέσαι, ρε αδελφέ, είπε, χιλιάδες άλογα είναι, ας μην κάνουμε το δύσκολο, παρά ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα, τρώμε και φεύγουμε για τουρισμό στη Μεσόγειο”…”
Αυτό το ανθρωπόμορφο θηρίο είχε να αντιμετωπίσει σε μονομαχία θανάτου ο αθώος και καλόκαρδος παπουτσής του χωριού που μπλέχτηκε χωρίς να το καταλάβει και φυσικά μόνο με κάποιο έξυπνο τέχνασμα θα μπορούσε να το νικήσει.