«Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) είναι το πρώτο βιβλίο του Φρειδερίκου Νίτσε, στο οποίο ο φιλόσοφος δίνει τη θέση του στο φιλόλογο. Ο Νίτσε ερμηνεύει τις δυο ελληνικές θεότητες, τον Απόλλωνα και το Διόνυσο, ως δυνάμεις της τέχνης και της φύσης, οι οποίες, συντονισμένες και δρώντας μαζί, θα μπορούσαν να έχουν καταστήσει δυνατή τη γέννηση της τραγωδίας. Ο Απόλλωνας, ως σύμβολο του φωτός, της νόησης και του λόγου, ο Διόνυσος, ως ενσάρκωση του πάθους και της μουσικότητας, αποχωρίστηκαν λόγω της πρωτοκαθεδρίας του θεωρητικού στοιχείου που εισήγαγε ο Σωκράτης. Από τότε ο πολιτισμός σημείωσε παρακμή, ώσπου στα έργα του Αρθούρου Σοπενχάουερ και προπάντων του Ριχάρδου Βάγκνερ εμφανίστηκαν σημάδια μας Απολλωνειο-διονυσιακής αναγέννησης της τραγωδίας.