Γιατί όμως πίστευε και σκεφτόταν κανείς όλες αυτές τις αθάνατες κουταμάρες
επί ολόκληρες εποχές τόσο πεισματικά; Γιατί χιλιάδες και μυριάδες αφελείς και απατεώνες,
παρασυρμένοι από τους παππάδες, του τις έβαλαν στο μυαλό, γιατί μέσα από τους αιώνες κατάστρεφαν τα κλασσικά ιδανικά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, μετέτρεψαν “τη σοφία αυτού του κόσμου σε ανοησία” (Α΄ Κορ. 1, 20), γιατί έριξαν και την Ανατολή και τη Δύση σε όλο αυτό τον σκοτεινό βάλτο της αμάθειας και των προλήψεων, της απάτης των λειψάνων, των θαυμάτων και των προσκυνημάτων, έθαψαν πνευματικά τους λαούς μέσα εκεί, γιατί απέβαλαν τη γενική μόρφωση από τα σχολεία, θυσίασαν ολόκληρη την εκπαίδευση και την έθεσαν κάτω από τον εκχριστιανισμό, γιατί τις θεολογικές τους φαντασιώσεις τις εξομοίωσαν με την έννοια του μαθήματος, έτσι που ακόμα και ο Θωμάς ο Ακινάτης την επιδίωξη της γνώσης μπορούσε να την ονομάσει “αμαρτία”, εφόσον δεν αποβλέπει στη “γνώση του θεού”.