[…] Η αγαπημένη, η πόλη των φίλων μας. Η μισητή, η πόλη των εχθρών μας. Η δύσκολη πόλη των δράκων, που κατέλαβαν όλες τις πηγές και δεν αφήνουν το νερό να δροσίσει τη λάβρα μας, να ποτίσει τις καρδιές μας ν’ ανθίσουν. Η αδιάφορη πόλη των απλών θεατών, αυτών των αδιάφορων τύπων, που δεν είναι φίλοι μήτ’ εχθροί μας, και παρά ταύτα εξακολουθούν να υπάρχουν…
«Ο Θεός, άφησε τα πράγματα και ξεστράτισαν. Έπρεπε να κρατήσει τη σύνθεση του κόσμου ξεκάθαρη. Εχθροί και φίλοι. Τους άλλους, που δεν είναι τίποτε, τους ουδέτερους, τους απαθείς παρατηρητές των μαχών της ζωής, τι τους ήθελε;»
[…] Εμείς λοιπόν κι εκείνοι στην πόλη μας. Τη δική μας και των δράκων την πόλη. Μια χούφτα άοπλα ξωτικά εμείς κι εκείνοι δράκοι μυριάδες και πάνοπλοι. Μη ξέροντας πως αποφασίσαμε να φυλάξουμε Θερμοπύλες, και αγέρωχοι από τη σιγουριά που τους δίνει το πλήθος και η δύναμή τους, σχεδιάζουν τη ζωή μας σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και καταπώς τους βολεύει. Συναθροίζονται φανερά, πολύμορφες δυνάμεις και αδυναμίες, για να μας «κανονίσουν» το μέλλον. Μας αγνοούν, μην ξέροντας πως εμείς είμαστε το μέλλον το δικό τους. Είμαστε η ιερή μαγιά του επαναστάτη, που σώθηκε από τη διάβρωση του καθωσπρεπισμού.