Η “πλανεύτρα των Αθηνών” όπως την αποκαλούσαν, η θρυλική ιερόδουλος Γαβριέλλα, μπορεί να ήταν διάσημη για τα κάλλη της στον αντρικό πληθυσμό της πόλης, έγινε όμως κυρίως γνωστή για το ήθος, τον χαρακτήρα και το φιλανθρωπικό της έργο, στοιχεία που έκαναν τους γείτονές της να τη λατρέψουν μέχρι τέλους. Οι άνθρωποι που τη γνώριζαν καλά μιλούν για μία γυναίκα βαθιά θρησκευόμενη και απολύτως ανεξάρτητη, που βοήθησε πάρα πολλά παιδιά να πάνε σχολείο και πλήρωνε τα ιατρικά έξοδα των φτωχών γειτόνων της.

Συνέχισε να εργάζεται μέχρι το 1991, σε ηλικία 75 ετών, οπότε και βρήκε τραγικό θάνατο από στραγγαλισμό. Οι δράστες μπήκαν στο σπίτι της σαν πελάτες και τη σκότωσαν χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος. Η αστυνομία δεν μπόρεσε να τους συλλάβει ποτέ.

Στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο μιλά για την παιδική της ηλικία, τους άντρες και τις επαγγελματικές της δραστηριότητες, για τις οποίες ποτέ δεν αισθάνθηκε μειονεκτικά. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι πρόσφερε στους άντρες στοργή και ζεστασιά, και ότι στο σπίτι της έβρισκε κανείς παρηγοριά, αφού με τους πελάτες γινόταν φίλη, έπιανε συζήτηση και πολλοί της εκμυστηρεύονταν τα προσωπικά τους προβλήματα. Επίσης ποτέ δεν ήταν βιαστική, ποτέ δεν τους φόβιζε και ποτέ δεν τους μιλούσε άσχημα.

Η Γαβριέλλα ποτέ δεν έπαψε να αισθάνεται άνθρωπος, αν και πολλές φορές ενεργούσε με τρόπο όχι κοινά αποδεκτό. Έτσι, όμως, συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που αισθάνονται ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό τους και κατόπιν με τους άλλους…