Η τελευταία εκτεταμένη –και ημιτελής– εργασία του Elias συνεξετάζει τρία κύρια θέματα. Σε πρώτο επίπεδο ερευνά τα σύμβολα σε σχέση με τη γλώσσα, τη γνώση και τη σκέψη, αντλώντας από την πολιτισμική ανθρωπολογία και τη σημειολογία. Κατά δεύτερον, τονίζει ότι τα σύμβολα είναι επίσης απτά ηχητικά ίχνη, υπογραμμίζοντας τον επικοινωνιακό χαρακτήρα του συμβόλου ως συνδετικού κρίκου ανάμεσα στην κουλτούρα και τη φύση, στον άνθρωπο και την εμπειρία του και εντέλει ανάμεσα στον άνθρωπο και το γλωσσικό περιβάλλον του. Σε ένα τρίτο επίπεδο, το βιβλίο θέτει θεωρητικά ζητήματα για την οντολογική υπόσταση της γνώσης, υπερβαίνοντας παραδοσιακούς φιλοσοφικούς δυϊσμούς όπως υποκείμενο/αντικείμενο και ιδεαλισμός/υλισμός. Προσεγγίζοντας την εξελικτική βιολογία ως ανθρωπιστική επιστήμη και συνυφαίνοντάς τη με μια ευρέως αντιληπτή κοινωνιολογία, η Θεωρία του Συμβόλου επανακαθορίζει τα παραδοσιακά όρια ανάμεσα στο «κοινωνικό» και στο «φυσικό».