Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1994, στην ποιητική σειρά των εκδόσεων Ίκαρος, που διηύθυνε ο Ευγένιος Αρανίτσης. Πρόκειται για μια θραυσματική, εσωτερική περιπλάνηση στους τόπους του άστεως και της μνήμης.

Όπως σημείωνε ο Θάνος Σταθόπουλος σε μια συζήτησή του με τον ποιητή Ηλία Λάγιο μιλώντας για το βιβλίο |Αντί, τχ. 571, 17 Φεβρουαρίου 1995|, «…θα έλεγα πως είναι ένα αποσπασματικό κείμενο. Τα αποσπάσματα μοιάζουν με σημειώσεις και σπασμένες ιστορίες. Κατά ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, κάθε απόσπασμα είναι η προέκταση του προηγούμενου, κι έχει γραφτεί όλο μαζί μ’ αυτή τη λογική, σαν μια φυσική ροή αναπνοών. Μια σπασμένη ιστορία, όπως την ονομάζω εγώ, δεν είναι ιστορία. Είναι η καταστροφή της ιστορίας. Ας πούμε: τα ξέφτια της ιστορίας. Με το ύφος μιας ιστορίας, μιας σημείωσης ή ενός περιστατικού, μπάινω στον χώρο της ποίησης ή του παράδοξου, και το αντίθετο: με το ύφος ενός στίχου, ενός ποιήματος, μπαίνω στον χώρο της ιστορίας…».

Η δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση κυκλοφορεί με την προσθήκη ενός ποιήματος.