Πρόκειται για ένα κείμενο πεζού λόγου ,που συνδυάζει τη δοκιμιακή γραφή με τη μυθοπλασία -περνώντας διαδοχικά από το ένα είδος στο άλλο. Το θέμα του, η σχέση του ενήλικα με την κούκλα, αναπτύσσεται μέσα από μιά σειρά θεωρητικών σκέψεων καθώς και μέσα από μια σειρά μικρών ιστοριών, όπου πρωταγωνιστούν κούκλες.

«…Η πρώτη ανάγκη που εμψυχώνει την κούκλα είναι η «συνομιλία». Η ρωγμή της σιωπής, απ’ έναν ήχο πού ακυρώνει-προς στιγμήν – τους λογικούς όρους. «Μιά εισροή πνεύματος διακόπτει τον απόλυτο ντετερμινισμό του κόσμου»,λένε οι σοφοί του παιχνιδιού και αρχίζει αιφνίδια η κούκλα να έχει ακοή ,και διακριτικά να συμμετέχει…»